Αποκαλυπτική συνέντευξη ενός πρώην φορέα του COVID-19 – «Νόμισα θα πεθάνω, ότι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση»
Ο Αντώνης Αντωνίου από την Πάφο, ηλικίας 64 ετών, επαγγελματίας οδηγός ταξί, ήταν το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα του νέου κορωνοϊού COVID-19 στην Πάφο και η εμπειρία την οποία κατέθεσε, μιλώντας αποκλειστικά στη «Σημερινή» της Κυριακής, έχει μεγάλη αξία, αφού μας περιγράφει πως βίωσε την όλη διαδικασία από το πρώτο της στάδιο μέχρι και το τελευταίο.
Μιλώντας με μεγάλη ψυχραιμία και ηρεμία ψυχής, ο κ. Αντώνης περιγράφει με ιδιαίτερο τρόπο όλα τα σκαμπανεβάσματα στην ψυχολογία του, τον φόβο και την ανασφάλεια που ένιωσε για το άγνωστο μόλις του ανακοινώθηκε ότι είναι θετικός, μέχρι και το πώς αισθάνθηκε όταν επέστρεψαν με τη σύζυγό του στο σπίτι τους μετά που πήραν και οι δυο εξιτήριο από το νοσοκομείο αναφοράς στο Παραλίμνι, όπου νοσηλεύτηκαν.
Δεν διστάζει επίσης να αναφερθεί στον ρατσισμό που βίωσε, αλλά και στο ότι η πίστη του στον Θεό ήταν αυτή που τον κράτησε δυνατό όταν βρισκόταν στο νοσοκομείο. Αίσθηση προκαλεί επίσης το ότι ο κ. Αντωνίου, συγκρίνοντας το συναίσθημα της ανακοίνωσης από τους γιατρούς για το ότι είναι θετικός στον κορωνοϊό, με την ανακοίνωση ότι έχει καρκίνο πριν από τρία ακριβώς χρόνια, λέγει ότι ήταν πιο δυνατό και πιο έντονο.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και βήμα-βήμα να ξετυλίξουμε το κουβάρι τού πώς ο άνθρωπος αυτός, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, μπόρεσε να κερδίσει τη μάχη με τον ύπουλο και αόρατο εχθρό.
«Φοβήθηκα περισσότερο απ’ ό,τι φοβήθηκα τον καρκίνο».
«Η πίστη στον Θεό και την Παναγία με βοήθησε να είμαι δυνατός».
«Αν δεν συμμορφωθούμε, θα πάρουμε άλλους 100-200 πίσω μας ο καθένας».
Ποια ήταν τα πρώτα συμπτώματα, κ. Αντώνη;
Τα πρώτα συμπτώματα ήταν σαν μια δυνατή γρίπη, η οποία με είχε εντελώς εξουθενώσει, δεν μπορούσαν να σταθώ στα πόδια μου. Έτρεχε η μύτη μου, είχα πυρετό και βήχα, πονούσα όλα τα μέλη του σώματός μου. Ήμουν εντελώς νοκ-αουτ.
Όταν νιώσατε τα συγκεκριμένα συμπτώματα, υποψιαστήκατε καθόλου ότι μπορεί να κολλήσατε κορωνοϊό;
Σίγουρα, εξ ου και μετέβηκα άμεσα στον προσωπικό μου γιατρό, τη Δευτέρα πρωί-πρωί. Μόλις είδα ότι την Κυριακή χειροτέρευα, τη Δευτέρα πρωί-πρωί ήμουν το πρώτο ραντεβού στον γιατρό μου.
Τι σας είπε ο γιατρός;
Μας είπε ότι είναι μια δυνατή γρίπη. Τον ρωτήσαμε αν μπορεί να είναι κορωνοϊός. Μας είπε ότι τα συμπτώματα μοιάζουν, μπορεί και να είναι. Αυτό μας είπε, μας έδωσε αντιβίωση και σε μένα και στη σύζυγό μου που είχε τα ίδια συμπτώματα, εισπνεόμενα για μένα γιατί με επηρέασε στην αναπνοή, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, και φύγαμε.
Τι ακολούθησε;
Όταν είδα ότι χειροτέρεψα, προσπάθησα να επικοινωνήσω με το 1420. Τηλεφώνησα 35 φορές. Τελικά μας απάντησαν και μας είπαν “θα σας πάρουμε τηλέφωνο αν θα έρθουμε απ’ εκεί”. Ούτε τηλέφωνο, ούτε ήρθαν. Μέχρι το βράδυ χειροτέρεψα πάρα πολύ και ευτυχώς άκουσα έναν συγγενή που μου είπε να πάω αμέσως στις Α’ Βοήθειες του Γ. Νοσοκομείου Πάφου.
Πήγαμε στις Πρώτες Βοήθειες, μας απομόνωσαν μόλις φτάσαμε σε ένα δωμάτιο με μια νοσοκόμα, η οποία ήταν ντυμένη με τις απαιτούμενες στολές. Επειδή ήταν το πρώτο περιστατικό περίμεναν οδηγίες για το τι ακριβώς πρέπει να κάνουν. Δεν ξέραμε ότι ήμουν θετικός, το υποψιάζονταν. Ακολούθως με πήραν με ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο Λεμεσού, όπου έγιναν οι εξετάσεις και διεφάνη ότι ήμουν θετικός.
Πιο συναίσθημα σάς κυρίευσε μόλις ακούσατε το αποτέλεσμα των εξετάσεων;
Μόλις το έμαθα ένιωσα ότι είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα για μένα και ότι ίσως να είναι το τέλος μου. Φοβήθηκα πάρα πολύ, έπαθα μεγάλο σοκ, αν και είχα περάσει και καρκίνο το 2017 και είχα την ίδια ανακοίνωση από τους γιατρούς για τον καρκίνο και ότι έπρεπε να κάνω εγχείρηση, πιστέψετέ με σε αυτήν την περίπτωση φοβήθηκα διπλά.
Ήταν πιο ισχυρό το μήνυμα, να έχω κάτι το οποίο δεν γνώριζε κανένας, κάτι το άγνωστο, κάτι το οποίο δεν ήξεραν τη θεραπεία και ναι, ήδη ένιωσα ότι ήταν το τέλος μου και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Ο καρκίνος ήταν υπαρκτός, ολόκληρη η ιατρική κοινότητα ξέρει ποιες διαδικασίες πρέπει να ακολουθήσει και πώς να τον αντιμετωπίσει, ενώ σε αυτήν την περίπτωση όντως όλα έμοιαζαν με αχαρτογράφητα νερά. Σε αυτήν την περίπτωση αισθανόμουν, μαζί με τους γιατρούς, ότι μας έπαιρνε το κύμα.
Ποια ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα όταν νοσηλευόσασταν στο νοσοκομείο αναφοράς; Ειδικά όταν ήρθε σε αυτό και η σύζυγός σας.
Για μένα τα δύσκολα ήταν με την αναπνοή. Ευτυχώς νόσησα με τα ελαφριά συμπτώματα, όμως η αναπνοή ήταν το μεγαλύτερό μου πρόβλημα, αφού δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Εκεί μου δόθηκε βοήθεια οξυγόνου, γινόταν διαρκώς έλεγχος για τους πνεύμονές μου αν είναι εντάξει, αν δεν είχα βρογχικά, αν και είχα. Ο μεγάλος μου φόβος ήταν η αναπνοή.
Πραγματικά, εκεί έφτασα πολλές φορές στο σημείο να παρακαλώ τον Θεό και την Παναγία να με βοηθήσουν. Η σύζυγός μου έμεινε σε αυτοπεριορισμό στο σπίτι και εκεί, αφού είχε τα ίδια συμπτώματα, σταδιακά εξουθενώθηκε με αποτέλεσμα να χρειαστεί και η δική της εσπευσμένη διακομιδή στο Νοσοκομείο Αμμοχώστου.
Να περάσουμε τώρα στο άλλο κομβικό σημείο. Πώς νιώσατε όταν σας ανακοίνωσαν ότι τα δυο συνεχόμενα τεστ ήταν αρνητικά αυτήν τη φορά;
Ένιωσα ότι πήρα δυνάμεις, έβγαλα φτερά και έλεγα Θεέ μου, Δόξα σοι ο Θεός. Ήξερα βέβαια ότι δεν θεραπεύτηκα εντελώς από τον ιό αλλά πίστευα ότι χρειάζεται φυσικά δύναμη και θα το πολεμούσα στο σπίτι, σε οικείο περιβάλλον και θα προσπαθούσα μέρα με τη μέρα να είμαι καλύτερα. Ήταν μια λύτρωση για μένα, ξαλάφρωσε ο οργανισμός μου, ένιωσα ότι πραγματικά ξεφύγαμε τον κίνδυνο γιατί πριν ήμασταν στο αβέβαιο, αφού στο νοσοκομείο ήταν και η σύζυγός μου και φύγαμε μαζί την ίδια ημέρα.
Όταν επιστρέψατε στο σπίτι, πώς νιώσατε;
Ήταν ανάμεικτα τα συναισθήματα γιατί ναι μεν ήρθαμε στο σπίτι, ναι μεν ήμασταν καλύτερα, αλλά έπρεπε πλέον να επιβιώσουμε μόνοι μας. Μας έλειπε η ιατρική φροντίδα, ήμασταν πολύ μακριά από τους γιατρούς και αν συνέβαινε κάτι, θα ήμασταν εντελώς μόνοι. Αυτό το αίσθημα ανασφάλειας το είχα.
Σε όλην αυτήν την περιπέτεια, μέσα από τις αντιδράσεις του κόσμου, βιώσατε καθόλου ρατσιστικές συμπεριφορές;
Εδώ που βρίσκομαι, ουδέν με ενδιαφέρει. Ζω πνευματικά πλέον, διά πίστεως. Ο κόσμος για μένα έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Φυσικά υπήρχαν οι αντιδράσεις απ’ όλες τις πλευρές. Από την οικογένεια φυσικά δεχθήκαμε περισσή αγάπη, προσευχήθηκαν για μας, μας συμπόνεσαν και μας συμπαραστάθηκαν, πράγμα που με κάνει να νιώθω περηφάνια που έχω τέτοια οικογένεια.
Από την άλλη, όμως, ο κόσμος ήθελε να κάνει κουτσομπολιό. Του αρέσει του κόσμου το κουτσομπολιό, του αρέσει να κουτσομπολεύει από θέση ισχύος, από τη θέση που δεν είχε να φοβηθεί κάτι. Τι έγινε και τι δεν έγινε; Ήθελαν να μάθουν τα πάντα, ποιος ήταν ο οδηγός που κόλλησε, ποια ήταν η εταιρεία, ποιο ήταν το όχημα που οδηγούσα και διάφορά άλλα.
Τόσα πολλά, μάλιστα, που στην εταιρεία στην οποία εργάζομαι για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, έστω μιας ημέρας, αφαιρέθηκε η άδεια από συγκεκριμένη ξενοδοχειακή μονάδα, στην οποία εκτελούσαμε δρομολόγια, έστω και αν υπήρχε συμβόλαιο, κάτι που ευτυχώς στην πορεία αμέσως διορθώθηκε.
Δυστυχώς υπήρξε στίγμα, λες και ήμουν ένας λεπρός οδηγός και το ίδιο ίσχυε και στην εταιρεία. Υπήρχε το στίγμα παντού ότι ο τάδε κόλλησε και μετά ξεκινούσαν τα σενάρια, ποιους άλλους άραγε κόλλησε, πού πήγε κ.λπ. Δεν διερωτήθηκαν όμως ποτέ πώς εγώ κόλλησα;
Αλήθεια, εσείς διερωτηθήκατε πώς κολλήσατε;
Διερωτήθηκα, βέβαια. Πίστευα ότι είχα κολλήσει κάποιον από δυο ασθενείς που έπαιρνα σχεδόν καθημερινά σε ιδιωτικά νοσηλευτήρια στην Πάφο. Τελικά και στις δυο περιπτώσεις που έδωσα στοιχεία για να γίνει η ιχνηλάτηση των επαφών μου διαπιστώθηκε ότι και οι δυο ασθενείς, οι οποίοι είχαν χρόνια προβλήματα και ακολουθούσαν συγκεκριμένες θεραπείες, ήταν αρνητικοί στον ιό.
Ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους συμπολίτες μας, δεδομένων πλέον και των περιοριστικών μέτρων που έχουν εφαρμοστεί;
Θέλω να σας πω ότι ο συγκεκριμένος ιός είναι ένας αόρατος εχθρός. Δεν δίνει καθόλου σημάδια για το πότε θα σε κτυπήσει. Μπορεί να συμβεί τόσο απότομα, που ούτε να πάρεις είδηση, να μην προλάβεις από τη στιγμή που σε κτυπάει. Άρα, εάν πραγματικά σεβόμαστε πρώτα τον εαυτό μας, αν έχουμε αυτοσεβασμό και αυτοεκτίμηση, τότε θα σεβαστούμε και τον συνάνθρωπό μας και την οικογένειά μας.
Εάν δεν συμμορφωνόμαστε, δεν κάνουμε κακό μόνο στον εαυτό μας, κάνουμε κακό στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας, στ’ αδέλφια μας, στους γονείς μας, σε κάθε συγγενή μας.
Αυτό πρέπει να βλέπουμε, είναι σφαιρικό το πρόβλημα, δεν αφορά μόνο εμάς και αν δεν πειθαρχήσουμε, θα τιμωρηθούμε. Αν δεν συμμορφωθούμε, θα πάρουμε άλλους 100-200 πίσω μας ο καθένας.
